ერთი დღე სოფელ შინდისში

სოფელი შინდისი გორის მუნიცეპალიტეტში, გორიდან 20 კილომეტრში მდებარებს. სოფელი მდინარე ლიახვის მარჯვენა ნაპირზეა გაშენებული, სადაც დაახლოებით 1500 კომლი. შინდისი 2008 წლის ომის შემდეგ დაინგრა, მოსახლეობა საქონლის და მოსავლის გარეშე დარჩა. სახლები კი ვისაც დაენგრათ, მთავრობამ შეუკეთათ, ოღონდ ყველას არა.
ქალბატონი ეთერ ვაშავიძეს , რომელსაც ონკოლოგიური დავაადება აქვს, პენსია მოუხსენს, დანგრეული სახლი კი არავის შეურემონტებია: „ ვინც იძალავა, იმას დაეხმარნენ“.
ინდისსში სტუმრობისას ქალბატონი ეთერ ვაშავიძე გავიცანი. ის საზოგადოებრივ ტრანსპორტს ელოდა, რომელიც უკვე საკმაოდ ძვირია, გორამდე 1 ლარი და 20 თეთრი ღირს მგზავრობა. ადრე კი მხოლოდ 50 თეთრი ჯდებოდა გორის მიმართულებით გადაადგილება, მერე ნელ-ნელა მოემატა ფასი, იხსენებს ქ-ნი ეთერი.
სოფელი შინდისში მოსახლეოაბა ძირითადად მესაქონლეობითა და მიწათმოქმედებით ირჩენს თავს. თუმცა, უკვე მეორე წელია, რაც მოსავალი არ აუღიათ. წელს საჭმელი ვაშლიც არ მოუვიდათ. ძირითადი და ყველასთვის საერთო პრობლემა კი სარწყავი წყალია, რომელიც ძვირად ფასობს. „მოსავლის მოყვნა, იმდენი გიჯდება, რომ აღარც ღირს, შარშან ხეხილის შესაწამლად რომ ფული ვისესხეთ, 2000 ლარი ჯერ ისევ ვალი გვაქვს.,“ –ეთერ ვაშავიძე.
სოფლის „ბიჟაზე“, სადაც დაახლოებით 10 კაცი იდგა, თითქმის ყველა უმუშევარი იყო, ისევე როგორც მათი ოჯახის დანარჩენი წევრებიც. ერთი-ერთი მათგანი გვიყვება, როგორ წავიდა მისი მეუღლე თბილისში მაღაზიაში სამუშაოდ, იმის გამო, რომ სოფელში ვერაფრით დასაქმდა. ნუგზარ ჯამალაშვილს 26 წლიანი სამუშაო გამოცდილებაა აქვს, მაგარამ ახლა უმუშევარია. მან წელს მოსავალის მოყვნაც კი ვერ შეძლო. სოფელში ხახლს იმის ფულიც კი არ აქვს, რომ საკვები პროდუქტები იყიდოს, თბილისის რესტორნებში კი „ოჩერედები“ დგას. ამბობს ბატონი ნუგზარი.
სოფელ შინდისის ახალგაზრდების ძირითადი ნაწილი სამხედრო სამსახურშია, ეს ყველაზე კარგი გამოსავალი იპოვნეს, უბრალოდ სხვა არც იყო.გასაუბრებაზე უარი ერთადერთ ოჯახში გვითხრეს. ეზოში სამხედრო ფორმაში ჩაცმული ოჯახის უფროსი ტრიალებდა, რომელმაც კარისკენ მიმითითა, მიზეზი არ აუხსნია.
ლიანა სამნიაშვლის ოჯახის ყველა წევრი დასაქმებულია. თვითონ ქალიშვილთან ერთად სკოლაში მასწავლებლად მუშაობს ვაჟი კი სამხედრო სამსახურშია. ომის შედეგადა დაზიანებული სახლი მთავრობამ შეუკეთათ, ამიტომ უკმაყოფილოები არ არიან. მან გაიხსენაა, როგორ გადაურჩა სიკვდილს: „როცა ჩემ ეზოში ჭურვი ჩამოვარდა, სულ რამდენიმე ნაბიჯით შევსწარი სახლში, უფრო სწორად კი აფეთქების ძალამ შემაგდო“.
მარინა ტატურაშვილმა კი სოფელში მაღაზია გახსნა. მას დიდი ფერმა ჰქონდა, საქონელი ომის პერიოდში დაკარგა. ზარალი დიდი იყო. ოჯახს 2 სახლის გაყიდვაც კი მოუწია. თუმცა სესხის, რომელიც ბაკიდან ქონდათ გამოტანილი, დაფარვა მაინც ვერ შეძლეს.
შინდისსში გართობისა და განთვირთვისათვის არანაირი საშუალება არ არსებობს. აქ მხოლოდ რამდენიმე მაღაზია, სკოლა და ეკლესიაა.სოფლის მოსახლეობა კი ყოველდღიური რუტინისგან თავის დაღწევას ერთმანეთის ოჯახებში შეკრებით ახერხებენ. შინდისში ჩვენი სტუმრობა ქალთა დღის საერთაშორისო დღესასწაულს დაემთხვა, ამიტომ არც ეს დღე აღმოჩნდა გამონაკლისი. ოღონდ ამ შემთხვევაში მხოლოდ სოფლის ქალები ზეიმობდნენ.