ბადრის მოლოდინში

ბ. ბადრის (შემდეგში მხოლოდ სახელით მოვიხსენიებ), რომ ელოდები ეს უკვე პრივილეგიაა და აბა თუ გამოიცნობთ, ვინ არის ეს პირივილეგირებული ადამიანი?.. რა თქმა უნდა მე! ხოდა ამ მოლოდნის დროს, რა უნდა აკეთო, ჭერში ყურება რომ მოგბეზრდება და თან ოცნებაც ცოტა არ იყოს და უადგილოა, მაინც ბადრის ოფისში ხარ და?... არც არაფერი, კალამი უნდა მოიმარჯვო და შენს ფიქრებს ფურცელზე მოუყარო თავი. მეც ზუსტად ასე მოვიქეცი. ეს ხერხი ხომ უკვე ბევრჯერ ნაცადი და აპრობირებულია ჩემთვის.
ძალიან დიდი ხანი ვფიქრობდი, რომ ისეთი მოთბინების უნარი მაქვს, ნებისმიერს შეშურდებათქო, მაგრამ ვცდებოდი. მაშინ, როცა ამას ვფიქრობდი, ან ძალიან მოცლილი ვიყავი, ან მართლა არ მანაღვლებდა დროის უქმად დაკარგვა. რომ გითხრათ მთლად უქმად ვკარგავ დროსთქო, ესეც არ იქნება მთლად სიმართლე და იცით რატომ? ჯიპას რომ დავამთავრებ მე მეცოდინება ჟურნალისტის პრინციპები და ის, თუ როგორ უნდა გამოვიკვლიო ჟურნალისტური ეთიკა. ეს ყველაფერი კი, ალბათ, იმაში დამეხმარება, რომ ყველაზე „ეთიკური ჟურნალისტი“ ვიყო საქართველოში და თუ გამიმართლა მსოფლიოშიც.
კვლევას რაც შეეხება, შეიძლება, ჩემი კარიერის მანძილზე არც ერთხელ არ ჩავატარო კვლევა(რისი დიდი იმედიც მაქვს), მაგრამ კვლევის მეთოდები ცხოვრებაში მაინც გამომადგება, რაც დიდი პლიუსია და მადლობა ვის?
ბადრი კოპლატაძეს! თუმცა შეიძლება ნაადრევიც იყოს ჩემი მადლობა. 

რჩევები "პახოდის" მოყვარულებს

გამოცდილ პახოდელებს წინასწარ ბოდიშს ვუხდი, თუ რამე გამომრჩება.:)
დანიშნულ დროსა და ადგილზე არ უნდა დაიგვიანო, მაგრამ თუ მაინც დაიგვიანე, იცოდე რომ შენ არავინ დაგელოდება.
თუ ხალხს, ვისთან ერთადაც "პახოდში" მიდიხარ არ იცნობ, მერწმუნეთ, რომ სულ რამდენიმე საათში მონათესავე სულები გახდებით.
მხოლოდ ის ტანსაცმელი უნდა წაიღოთ, რაც გამოგადგებათ:: საწვიმარი, წყალგამძლე ფეხსაცმელი და ისეთი შარვალი, რომელიც მალე შრება.
ტანსაცმელი აუცილებლად ცელოფანში უნდა ჩააწყოთ და საგულდაგულოდ შეფუთოთ. "ვაიდა" წვიმამ მოგისწროთ და თქვენი ჩანთა კი წყალგამძლე არ არის.
დანიშნულების ადგილზე რომ მიხვალთ, პირველ; რიგში კარავი უნდა დასცეთ და ჩანთებიც შიგნით შეინახოთ, მხოლოდ ამის შემდეგ შეიძლება მიმდებარე ტერიტორის დასალაშქრად წასვლა.
თუ გგონიათ, რომ არსად წასვლა არ არის საჭირო და კარავში შეძრომა გირჩევნიათ, რომელიც ჯერ გაშლილი არ არის და სავარაუდოდ არც გაიშლება, სულ ტყუილად, ყველაფერს ხმათა უმრავლესობა წყვეტს და შენ აუცილებლად მარტო დარჩები შენს სურვილებთან ერთად.
იმ შემთხვევაში, თუ გზაში წვიმა მოგისწრებთ და ცოტა ხანში ეს წყლის წვეთები ყინულის ბურთებად გადაიქცევა სასურველია კეპი გქონდეთ. ეს იმის შეგრძნებას შეგიქმნით, თითქოს ფანჯრიდან იყურებით, ოღონდ ამისთვის კარგი წარმოსახვის უნარიც დაგჭირედებათ.
თქვენს წინ აუცილებლად ვინმე უნდა იყოს, რომლის ნაკვალევსაც მიყვებით, რადგან ტალახში ჩავარდნა აიცილოთ თავიდან. მაგრამ თუ ესეც ვერ დაგეხმარათ, განსაკუთრებით მაშინ, როცა, შენს წინ მიმავალს ავიწყდები, ერთადაერთი გამოსავალია, რომ ნიადაგი კარგად მოსინჯოთ და მხოლოდ ამის შემდეგ გადადგათ შემდეგი ნაბიჯი.
არავითარ შემთხვევაში არ უნდა იწუწუნოთ, თორემ შენი თანაგუნდელები მეორედ "პახოდში" არ წაყვანით დაგემუქრებიან. თუ ჭკუა გეყოფა და თან კიდევ გინდათ "პახოდში" წასვლა, უნდა შეეცადო, რომ ყველა გასაჭირი გმირულად თუ არა, მდუმარედ მაინც აიტანო.
თუ გარეთ წვიმს, კარავში წყალი ჩამოდის და მხოლოდ წითელი კოლგოტიღა დაგრჩა მშრალ მდგომარეობაში, გამოსავალი: შავი კოლგოტის წაღებაა.
თუ ა, ბ, ც და დ გეგმა არ ამართლებს, როგორ შეიძლება გათბე, პატრულში დარეკე, მაშინაც კი თუ ტელეფონი არ იჭერს და მთელი 18 კილომეტრის გავლა გჭირდება იმისთვის, რომ სიგნალი დაიჭიროს.
ისეთი სასაცილო ისტორიები არ უნდა მოყვე, რომ ერთ-ერთი პერსონაჟის სახელი შენი ზედმეტსახელი გახდეს. მაგალითად: უმბერტო.
ყველანაირი სიტუაციის მიუხედავად ისეთი სიტყვები არ უნდა გამოიყენო, მეორე დღეს ყველაფერის დავიწყება, რომ გინდოდეს. ეს არ მოხდება, იქ, სადაც facebook არსებობს.
კარავი კარგად უნდა "ჩარაზოთ", მაგარმ ტრიტონი, თუ არა ლოქორია მაინც დაგხვდებათ "ლოჯიაში".
თუ დაღმართია და ფეხი ისე გიცურავთ, რომ ჩამოსვლა შუძლებელია, დასხედით და ინერციით წამოდით, მიწას არ აცდებით.
აუცილებლად გეყოლებათ დღის გმირი, თუ ასე არ მოხდა, მაშინ თქვენი საქმე ცუდად არის.
თუ იმ ყველაფერის შემდეგ, რაც მე მოგიყვეით კიდევ გინდათ "პახოდში" წასვლა, წელზე დოინჯი შემოირტყით, შემდეგ შემოთავაზებას დაელოდეთ და სკუპ-სკუპით წაცუნცულდით.

წყვილები

ძალიან დიდი ხანი გავიდა მას შემდეგ, რაც ჩემი ბლოგი არ გამხსენებია, უფრო სწორად, დავალება არ მქონდა შესასრულებელი და მეც რათქმაუნდა არც კი მიფიქრია იმაზე, რომ რამე დამეწერა.
თუ ასეა, მაშინ რატომ ვწერ?.. ჩემი წერილის სათაურს შეხედეთ და მიზეზი სწორედ მანდ არის(თუ ვინმე წაიკითხავთ). ამ საღამოს იმდენი წყვილი შემხვდა, ან უბრალოდ მომეჩვენა, რომ ყურადღება გავამახვილე.
პირველი წყვილი თავისუფალი თეატრიდან გამოსულს შემხვდა, ბიჭი აშკარად ნასვამი იყო და ხმამაღლა ლაპარაკობდა, გოგო კი მის დამშვიდებას ცდილობდა და ისე მორცვად შემომხედა, თითქოს მიხვდა, რომ დღეს მათზე დავწერდი. მათ შესახებ სხვა რა უნდა გითხრათ არ ვიცი. კიდევ ერთ ხელჩაკიდებულ ორ ადამინს მოვკარი თვალი სანამ საზოგადოებრივ ტრანსპორტში ჩავჯდებოდი. ვიდრე ეს ჩემი ე.წ. მარშუტკა(თუ შემდეგში კიდევ გამოვიყნე ეს სიტყვა პრჭყალებში ჩავსვავ) დაიძვრებოდა, კიდევ ერთი წყვილი გამოჩნდა ჰორიზონტზე, ოღონდ ესენი ხეჩაკიდებულები სულაც არ იყვნენ, პირიქით გოგო რაღაც გაბრაზებული და უკმაყოფილო მომეჩვენა, ბიჭი კი მის დამშვიდებას, ან მისთვის გაგებას ცდილობდა. შემდეგ შემოიხედეს და ისეთი ადგილი, რომ ვერ დაინახეს სადაც ერთმანეთის გვედით დასხდებოდნენ, ამოსვლა გადაიფიქრეს. ალბათ, რამდენიმე წუთიც არ უნდოდათ ცალ-ცალკე მსხდარიყვნენ. გოგონამ წარბები კიდევ უფრო შეაერთა, კარები დახურა და ეს კი მართლა თვითონ თქვა:”შემდეგს დაველოდოთ”.
კიდევ რამდენიმე წყვილი დავინახე, მაგრამ იმდენად სწრაფად ჩავიარეთ, რომ მხოლოდ იმას გაფიქრება მოვასწარი, ალბათ ესენიც ტრანსპორტს ელოდებიან მეთქი. ხო, აი კიდევ რა გამხსენდა, გაჩერებაზე იდგა ორი საპირისპირო სქესის წარმომადგენელი, ხელი ერთმანეთისთვის ქონდათ ჩაკიდებული და გოგო ფეხს გამალებით იქნევდა წინ და უკან. რას უნდა ნიშნავდეს ეს ჟესტი მართლა არ ვიცი. კარგი იქნებოდა, რომ მეკითხა და რადგან ამის საშუალება არ მქონდა და სავარაუდოდ არც ვკითხავდი, გადავწყვიტე მარტო დამეტოვებინა, თან იმ ”მარშუტკამ”, რომელშიც მე ვიჯექი ჩაიარა და ჩემი ფიქრებიც სხვაგან წავიდა. სად მაგას ნამდვილად ვერ გამოიცნობთ? იმიტომ რომ იქვე იყო, უბრალოდ ბუტირკას ”ჰანგებმა” დარღვია ჩემი მყუდროება და უცებ გამოვფხიზლდი.
სახლში მოსულმა მაშინვე გადავწყვიტე ჩემს მიერ დანახული წყვილების შესახე დამეწერა. შეიძლება მწირი ინფორმაცია მაქვს, მაგრამ მთავრი აქ ის არის, რატომ შევნიშნე ახლა ეს ადამინები და არა აქამდე. ამაზე პასუხი კი ასეთია: ლექციაზე როგორც კი ავხმაურდებით ხოლმე მე და ჩემი ჯგუფელები(ვინც არ იცის GIPA-ში ვსწავლობ), გამართლებას იმაში ვპოულობთ, რომ გაზაფხული მოვიდა. იქნებ ამ წყვილების გამოჩენის მიზეზიც ეს არის, ან უბრალოდ არ ჩამეძინა ”მარშუტკაში” ჩაჯდომისთანავე და მაგიტომ.
გაზაფხული მოვიდა. მარტის ბოლოა და დათბა. თქვენც მიბაძეთ წყვილებს: მოძებნეთ ვინმე, ჩაკიდეთ ხელი და იარეთ ასე.:))))